Bafa Lake, ongerepte natuur

Na rustig ontbijt besluiten we lopend met rugzak naar de otogar te gaan. We blijken precies op tijd te zijn en kunnen in een al weg rijdende bus springen. Reis gaat erg soepel, bij de junction Bafa stappen we uit en worden door de plaatselijke taxi chauffeur, die graag van zijn vieze snoepjes af wil, naar het pension gebracht in Heraklia
De omgeving is echt schitterend, onbegrijpelijk dat hier zo weinig toeristen naar toe gaan. Pension heeft klein maar lekker zwembad en is op steenworp afstand van het meer. Dit was vroeger een grote zee-baai maar jaren geleden dichtgeslibd, waardoor een meer ter grote van het IJsselmeer is ontstaan. Aan de rand van het meer bevindt zich het dorpje"Kapı-kirı,wat eigenlijk gebouwd is op de ruines van het oude Heraklia.Overal zie je nog stukken imposante stadsmuur over de rotsen slingeren.
Kids hebben geen zin en blijven bij het zwembad, terwijl wij het dorpje in lopen. Ziet er erg armoedig uit alsof hier de tijd heeft stilgestaan. Er wordt nog gebruik gemaakt van ezeltjes en kleine paardjes op spoelen te verplaatsen, mannen zitten in het theehuis en vrouwen proberen kettinkjes en armbandjes aan ons te verkopen op soms erg opdringerige wijze. Door uiteindelijk iets te kopen ontstaat er rust. Ze willen ons graag de ruïnes van een klooster laten zien, half uurtje lopen........... We besluiten dit morgen met de kids te doen. Fotoshoot gemaakt van zonsondergang bij het meer, allemaal actief en enhousiast aan het fotograferen met mobieltjes, camera en Joep met z'n I-pod. We hebben geloof ik bij elkaar wel 50 foto's en filmpjes van de ondergaande zon.
Volgende dag relaxdagje om en nabij pension, aan einde van de dag naar dorpje om met Turks vrouwtje monastery met fresco's te bezoeken. Daar aankomend voelt het direct al niet goed. Ze vraagt voor Turkse begrippen een vermogen voor de wandeling, met afdingen komen we een stuk lager uit, maar het gaat niet in goede sfeer. We vertrouwen het niet en haken af, wat uiteraard niet in goede aarde valt. Verderop volgen we zelf een stukje pad het gebergte in met geweldige uitzichten in de avondzon. Terug bij het pension vertelt de eigenaar dat het ruim 2 uur lopen is naar de monastery en dat de dorpsbewoners niet te vertrouwen zijn. Vreemd te horen dat hij zelf ook in het dorp geboren en getogen is. Later op de avond horen we nog meer dorpsverhalen.
De volgend dag blijkt dat hij ook een dorps "trekje" heeft. Het afgesproken bedrag voor de overnachting bleek geen Turkse lira maar euro's te zijn. Dat scheelt een factor 2,5. Grrrrrrr